بنائی, امیر حسین, بوذری نژاد, یحیی, صبوریان, محسن. (1398). نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور. دوفصلنامه اسلام و مدیریت, 8(15), 5-26. doi: 10.30471/im.2020.6076.1190
امیر حسین بنائی; یحیی بوذری نژاد; محسن صبوریان. "نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور". دوفصلنامه اسلام و مدیریت, 8, 15, 1398, 5-26. doi: 10.30471/im.2020.6076.1190
بنائی, امیر حسین, بوذری نژاد, یحیی, صبوریان, محسن. (1398). 'نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور', دوفصلنامه اسلام و مدیریت, 8(15), pp. 5-26. doi: 10.30471/im.2020.6076.1190
بنائی, امیر حسین, بوذری نژاد, یحیی, صبوریان, محسن. نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور. دوفصلنامه اسلام و مدیریت, 1398; 8(15): 5-26. doi: 10.30471/im.2020.6076.1190
نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور
1دانشجوی دوره روزانه دکترای مدیریت دولتی دانشگاه تهران
2دانشیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
3استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
چکیده
انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و از همینرو یکی از اصلیترین نیازهای بشر، نیاز او به رهایی از زندان تنهایی است. نهاد «دوستی» به مثابه پیوند معنوی افراد و زمینهساز ارتباطات مادی آنان یکی از بهترین راههای ارضای این نیاز و در نتیجه مطلوب ذاتی انسان است. از سوی دیگر، ایده محوری نظریه سرمایه اجتماعی، «روابط اجتماعی» است. بنابراین میتوان چنین نتیجهگیری کرد که رابطۀ «دوستی» به‌عنوان نوع خاصی از «روابط اجتماعی» بین انسان‌ها از عوامل اصلی ارتقای سرمایه اجتماعی جامعه است. تحقیق حاضر نخست با تکیه بر منابع شیعی و به روش کیفی «نظریهپردازی دادهبنیاد» در صدد ارائه یک نظریه اسلامی در خصوص دوستیابی و دوسـتی برآمده و سپـس با تحلیل عقلانی−منطقی، دلالتهای آن نظریه −که آن را «دوستی تعالیبخش» نامیده− را در افزایش سرمایه اجتماعی مثبت (سازنده) جامعه بررسی کرده است.
نظریه «دوستی تعالیبخش» در اسلام و دلالتهای آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور
نویسندگان [English]
امیر حسین بنائی1؛ yahya bouzari nezhad2؛ mohsen sabourian3
1دانشجوی دوره روزانه دکترای مدیریت دولتی دانشگاه تهران
2دانشیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
3استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
چکیده [English]
انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و از همینرو یکی از اصلیترین نیازهای بشر، نیاز او به رهایی از زندان تنهایی است. نهاد «دوستی» به مثابه پیوند معنوی افراد و زمینهساز ارتباطات مادی آنان یکی از بهترین راههای ارضای این نیاز و در نتیجه مطلوب ذاتی انسان است. از سوی دیگر، ایده محوری نظریه سرمایه اجتماعی، «روابط اجتماعی» است. بنابراین میتوان چنین نتیجهگیری کرد که رابطۀ «دوستی» به‌عنوان نوع خاصی از «روابط اجتماعی» بین انسان‌ها از عوامل اصلی ارتقای سرمایه اجتماعی جامعه است. تحقیق حاضر نخست با تکیه بر منابع شیعی و به روش کیفی «نظریهپردازی دادهبنیاد» در صدد ارائه یک نظریه اسلامی در خصوص دوستیابی و دوسـتی برآمده و سپـس با تحلیل عقلانی−منطقی، دلالتهای آن نظریه −که آن را «دوستی تعالیبخش» نامیده− را در افزایش سرمایه اجتماعی مثبت (سازنده) جامعه بررسی کرده است.
ابتدای صفحه